Kroniki RPG

LuPuS · Posted: Sun 3:07, 21 Aug 2005 Post subject: Kroniki RPG

Duda Mara!!!

Pomyslalem, ze skoro dzial zwie sie "Ogolne"
to dlaczego by nie. Historie te prawdziwe i te
nasycone nuta tego co opowiesc winna niesc
w sobie.Moja i Wasza opowiesc....

.................................................................
WIEZY KRWI

Szukanie nowego "Domu", kawalka ziemi, ktory stal by
sie enklawa by odpoczac choc chwile od mysli gnebiacych umysl
wedrowcy. Stalo sie Naszym wspolnym wyzwaniem. Sciezka Plomienia
biegnie czasem do krain, ktore zaskakuja oczy. Ale kazdy gdzies na
horyzoncie wyobrazni widzial ten "Dom".
Doswiadczenie...o tak! Wiedza i jednoczesnie sila sprzyjaly wyraznie
podczas tej wedrowki. W czworke przemiezalismy krainy usiane
kreaturami, niezwykle spokojnie. Trzymajac sie razem, czulem jak
Moc 19 Duchow nam sprzyja, to byl dobry uklad. Noca patrzac na niebo
przy wieczornym ognisku gdzies na Death Pass ujzalem znak.....
Rozblysk komety byl cudny, rozswietlal niebo niczym najjasniejsza z
gwiazd. Dla wielu byl on pieknym zjawiskiem, ja wiedzialem...
"Kometa zwiastuje nadchodzace zdarzenie, ale jest tajemniczym
znakiem. Nie poznasz jej przeslania jezeli nie poznasz mowy Natury" -
Tak mawial moj Mistrz.
Wiedzialem. ze to nastapi juz wkrotce, alenie potrafilem ocenic co
takiego sie wydarzy. Aby nie wzbudzac niepotrzebnego poruszenia postanowilem narazie nie mowic nic nikomu.
Ale jednoczesnie odzywalo sie we mnie cos... cos co bylo mi bliskie.
Mysli klebily sie krzyczac odpowiedz. Jednak trzeba czasu aby je zrozumiec. Ruszylismy do kwitnacego handlem Giran. Uzupelnic
zapasy jadla, wody i aby wymienic odpowiednia ilosc zlota za dobrze
wykuta bron.
Szykowalismy sie na kolejna wyprawe. Celem wedrowki byla ziemia
scielona nie raz trupem tamtedy zmierzajacych, Ziemia Egzekucji.
Przez mieszczan z Dion zwana Przekleta. Miasto nie sprzyja przygodzie
wiec napelnilismy sie do syta, odpoczelismy jeden dzien i ruszylismy
ku przeznaczeniu. Droga nie zabrala wiele czasu i juz po kilku godzinach
wedrowki ujzelismy wyrazna granice. Tu wyraznie juz bylo czuc
stechlizne smierci unoszaca sie niczym gesta mgla w powietrzu.
Pierwsze stado Clawerow poszlo na nasze "ostrza", przez powietrze
przelaly sie pierwsze inkantacje klatw. Kiedy stado padlo rozlegl sie
ryk.....Przeszyl okolice, nasze uszy i odbil sie echem od tutejszych skal.
Zbudzilismy cos poteznego, gotujac sie na najgorsze przybralismy
szyk obronny.
"Jest! Tam kolo drzew"- Aharmapala juz wypatrzyla potwora i przygotowala luk. Strzala oparla sie mocno o cieciwe, widac bylo
to skupienie na jej twarzy i pewnosc oka. Mortag wysuna sie nieco
do przodu. Krasnolud okryl sie tarcza, opuscil reke z maczuga wzdloz
nogi gotowa do poteznego zamachu. Pewny ze rany zasklepia sie
tuz po Elfickim Szepcie - Avienny, ktora stala za nim. Nie bylo odwrotu.
Zaczalem spiewac Bitewna Piesn, a szal 19 Duchow plyna w naszych
zylach. Demon i jego kochorta szkieletow rzucil sie na Mortaga i potezne
czerwone lapsko uderzylo w jego tarcze sypiac snopem iskier spod szponow.
Hrup! Zamaszysty cios maczugi uderzyl zza tarczy. Swist strzal
tuz kolo mnie byl rownie przerazajacy jak Demon, cale szczescie Elf swietnie strzela. Raz z razem kolejna strzala wbijala sie z mlaskiem
w cialo wrzeszczacej kreatury. Zebralem Moc z calych sil i wykrzyczalem
klatwe, a mrozacy plomien zajol kosci szkieleciej obstawy, palac ich
wnetrza. Mortag rzucil miechem po ciosie Demona. Tarcza zmienila
pierwotny krztalt zmieniajac sie w pogieta blache.
"RAZEM!" Krzyknal.
Rzucilismy sie z calych sil. Wruch poszly miecze i maczugi. Luczniczka
szykowala sie do celnego strzalu....

Wscieklosc zaczela powoli opadac. Zziajany usiadlem kolo lezacego
cielska. To nie bylo to.....To nie to mowila kometa - tyle wiedzialem,
wiec co dalej? Co nas czeka? Kolejne pytania znow rozbily mysli.
Mortag sie nie zastanawial : "Ruszamy dalej, nic tu po nas. Rogi
odciete - czas sie zbierac!".
Dzwignolem sie z ziemi. Mielismy wejsc glebiej wiec faktycznie
sterczenie tu bylo tylko zwiekszeniem ryzyka. Ustawieni, ostroznie
poszlismy dalej schodzac po schodach w dol, dotarlismy do stad
Clawerow, ktore okazaly sie oplacalnym przeciwnikiem jak stwierdzil
Krasnolud. Wiec wytluklismy ich troche robiac miejsce pod oboz.
Czulem jak zbliza sie wazna chwila, cos niezwykle istotnego w naszym
przeznaczeniu. Coraz wyrazniej, coraz mocniej coraz bardziej....."Ooooo Belgor!".....jasnie!
Naszym oczom ukazal sie Nasz Przyjaciel, Mistrz Mlota i Kowadla i juz
wiedzialem.
"Sluchajacy glosu 19 Duchow czuja Wiezy Krwi zawsze" mawial Mistrz.
Teraz to zrozumialem.

"Tejakar Belgor!!! 19 Duchow mowilo mi, ze przyjdziesz!"

To dobry uklad!

dymusi · Posted: Sun 12:45, 21 Aug 2005 Post subject:

Sztuke opowiadania opanowales rownie dobrze jak magie zielony bracie.
Pod±¿a³em waszym tropem wiele dni i nocy jednak nie mog³em porwaæ siê na dalsz± podró¿ z prostego powodu - potrzebowa³em aden. Przez d³u¿szy czas polowalem na o¿ywione plugaw± magi± trupy niedaleko Gludin. Grzeba³em w tym co po nich zostawa³o kiedy moj± bu³aw± gruchota³em im gnaty i wypêdza³em magiê pozostawiaj±c pustkê. Te ko¶ci, które najlepiej przetrzyma³y moje szar¿e zabieralem ze sob± i sprzedawa³em jakiemu¶ choremu cz³owiekowi, który zreszt± sowicie za nie p³aci³. Osigaj±c pewien stan satysfakcji materialnej, zmêczenie nieustann± walk± z coraz mniej wymagaj±cym przeciwnikiem postanowi³em ruszyæ dalej. Wiedzia³em, ¿e mogli¶cie pój¶æ tylko w jednym kierunku a upewnia³y mnie w tym równie¿ historie, plotki, które spo³eczeñstwo opowiada³o o grupie, która w ogromnym têpie przeciska siê przez coraz gro¼niejsze i mniej znane tereny. Domy¶li³em siê, ¿e to wy. Kiedy doszed³em w miejsce (tutaj nasze scie¿ki siê prawie po³±czy³y), w którym ut³ukli¶cie demona was tam ju¿ nie by³o. Zamy¶lony nie zauwa¿y³em dwóch biegn±cych za mna Clawerów, które tak mnie porani³y, ¿e my¶la³em, ¿e siê nie podniosê. Czu³em siê jak po wypiciu dziesiêciu beczek najlepszego krasnoludzkiego piwa, z tym ¿e mniej przyjemnie z powodu bólu pogruchotanych ko¶ci i pociêtej skóry. Skamla³em jeszcze o pomoc bo có¿ mi pozosta³o. Nagle ¶wiat zacz±³ sie krêciæ i rozmazywac. Nie wiedzia³em co siê dzieje. Okaza³o siê, ¿e to Avienna z ca³± reszt± przybieg³a mi na pomoc i szeptaj±c s³owa mocy wyleczy³a moje rany. Ucieszy³em siê z tego spotaknia stokroæ bardziej ni¿ wy nie tylko ze wzglêdu na ratunek jaki mi przynie¶li¶cie.